CS PL DE

 

---

Wspinaczka w Adrszpaskich skałach

To wyjątkowe skalne miasto, w którym co trzeci blok w innym miejscu górowałaby nad otoczeniem. Przeważa wspinaczka w rysach, dopełnione perfekcyjnym rajbasem. Odnajdą tu również coś dla siebie zwolennicy ścian. I im nie zaszkodzi jednak od czasu do czasu wesprzeć rękę czy kolano na rysie, a może się to wręcz okazać dla nich przepustką do prawdziwej przyjemności.

Pejzaże Adrszpachu rozciągają się po lewej stronie, w kierunku Teplic nad Metují. Grzebiet z prawej strony należy do Krzyżowego Wierchu (cz. Křížovego vrchu). Ten, kto chce się jednak wspinać w Adrszpachu, musi skręcić w lewo. Publiczne parkingi znajdują się zaraz za pierwszą serpentyną (z prawej strony - dla ogółu, z lewej- przy "Terasie" — Hotelu skalní město).

Publiczne wejście do skał znajduje się przy Centrum Informacyjnym (niedaleko od stacji kolejowej).

Adrszpaskie jeziorko przed paru laty wyróżniało się czystą wodą. Niestety, dziś częstym widokiem nad jego brzegiem są ludzie z kolą, ręcznikiem i kremem do opalania w ręce. Kąpiel w nim jest jednak zakazana. Niegdyś przepiękne piaskowe jeziorko zmienia się bowiem w zwyczajną kałużę.

Wieczorem, gdy już dość krwawych potów zostało wylane i znów przybyło siwizny, można tu odpocząć przy piwie w jednym z miejscowych barów i przy okazji zasięgnąć informacji o rozmaitych szlakach. Książkę pamiątkową szczytów można znaleźć „U Tošováka“. Nowincjuszom wystarczy dobre zapoznanie ze skałą, na którą będą się wspinać oraz jej drogami, aby nie dochodziło do niszczenia już wyznaczonych dróg. Potem należy wypełnić formularzyk o wspinaczce i oddać go (niekoniecznie bezpośrednio) komuś z Regionalnej Komisji Szczytowej (cz. Oblastní vrcholova komise).

Po całodziennym wysiłku można złożyć zmęczone kości w jednej z dwóch altanek za wielkim parkingiem publicznym. Znajduje się tu również miejsce na ognisko, a kosze na śmieci oddalone są tylko o parę metrów.

Nowy przewodnik wspinaczkowy, który zastąpił szary stary tom, wyszedł kilka lat temu. Jego autorem jest Stanislav Lukavský (Cikán). Należy zauważyć, że jest to bardzo solidna pozycja, a kto jej nie doceni, ten nie wie, co dobre. Trzeba jednak uważać na klasyfikację! Jest trudniejsza niż, na przykład, w Saksonii. Nie miałoby to być może większego znaczenia, gdyby nie brak zrównoważenia - VIIa-b to jednak nie to samo co VIIIa. Najważniejsze jest więc zwrócić uwagę na to, kto jest twórcą danej drogi i kiedy ona powstała. Odpowiedź na pytanie "kto" jest ważna, bo mogą to być: Houser, Páleníček, Cikán, Šolc, czy inne asy wspinaczki, należy więc uważać, bo to często poważne wyzwania. Odpowiedź na pytanie "kiedy" jest wskazówką, jeśli twórca robił w danym roku ciężkie drogi, to można przypuszczać, że nawet jego VI to nie spacer. Następnie, czasem warto poprzatrzeć do starego, szarego przewodnika, w którym VIIc to był maks. A zupełnie najlepszym wyjściem jest zasięgnąć języka u kogoś znającego się na rzeczy. A potem już nic nie stoi na przeszkodzie, aby zabrać się za przeżywanie niezapomnianych chwil.

---

NOWE KOMENTARZE

Schodnicová | Není prach, není strach | Dokončená | Návrat dravců | Spárka | Stará cesta | Něco jako spára | Údolní hrana - Dolní varianta | Penalta | Něžný barbar | Mezi prsty | Hranou | Zadem | Soumrak agenta Bureše | Meteorický roj | Fyzikální lejno | Drakiáda | Ementál | Saigon | Plácačka | Hodinový hotel | Jihozápadní spára | Logická závislost | Osvobozená domácnost | Horolezecká sedmička | Stíny kapradiny | Taročky | Dagova | Drž tlamajznu | Kamarádská vzpomínka  ... ostatnie komentarze

NOWE ZDJĘCIA